تنها صداست که می‌ماند!
شناسانیوز– از دوران کودکی با صدایی خاطره داریم که شاید صاحب صدا را نشناسیم صدایی که تمام گیلان را به ما می شناساند. اقوام گوناگونی در گیلان هستند که دارای موسیقی منحصر به قوم و فرهنگ و اقلیم خودشان هستند پژوهشگری از منطقه جلگه ای گیلان به همه جا سر زده و تا ارتفاعات رفته و با چوپانان زندگی کرده و خود میگفت که از آنها موسیقی را آموختم زمانی اقدام به چنین کاری کرده که امکانات ضبط صدا مانند امروز فراوان نبود او در سینه اش و حافظه ی قوی اش نواها، آواها، ملودی های محلی گیلان را ضبط کرده و بعدها با صدای بی نظیر خویش آنان را بازسازی کرد. اگرچه همیشه با غرور و افتخار از این تلاش چندین دهه ی خویش یاد می کرد و منتی بر کسی نداشت و این کار دشوار پژوهشی را حاصل عشق خویش می دانست اما گیلان زمین و گیله مرد بدهکار اوست. همه با صدای او در عروسی و عزا خاطره دارند. در لالایی ها که خودش میگفت گاره سری.زمانی که از نزدیک دیدمش و مدتی هم همکار بودیم هرگز تصور نمی کردم که صدایی چنان پر قدرت متعلق به مردی کوچک اندام و ریز نقش باشد. او در اجرا یا به قول امروزی ها در صحنه فقط نمی خواند بلکه پرفورمنس می کرد و با رفتار و چهره و اندام و کردار داستان را روایات می کرد و این موسیقی محلی و به قول خودش دیمی گیلان را زیباتر و موثرتر می کرد.شاگردان زیادی را با واسطه و بی واسطه آموزش داد که آنها توانستند روایت و نگرش خودشان از موسیقی گیلان و ایران را اجرا نمایند .همای پرواز یکی از آنهاست که در موسیقی محلی گیلان و موسیقی ملی ایران صاحب سبک منحصر به خویش است.فریدون پوررضا خواننده ای با صدای جادویی که همیشه خود را یک روستایی و به اصطلاح دهاتی می دانست و توانست توانمندی ها و طعم و مزه ی موسیقی گیلان را به جهانیان معرفی کند. خواننده ای که صدای آهنگینش چنان دلنشین بود که نیاز به نواختن ساز احساس نمی شد و آوازهای بدون ساز او مو بر تن هر شنونده ای راست می کرد.شاید در هر قرن حتی یک نفر دیگر همانند وی نیاید آنهم در شرایطی که موسیقی پاپ یا به اصطلاح مردمی درسطحی متوسط حتی روبه پایین جریان ساز شده و تجارت می کند.
افشین جعفری خواه